Van Swakopmund naar Khorixas

Om 6.15 opgestaan. Hebben dan alle tijd om te douchen, in te pakken, te ontbijten en de tassen op te bergen in de lockers. Arie was zijn kaart van Namibië kwijt maar die heeft hij gelukkig, boven in de bus, weer terug gevonden. Hij houdt, met behulp van Captain M. de route bij hoe we rijden. Het was vanmorgen behoorlijk fris en bewolkt. We hebben dus gisteren wel geboft!! Iedereen heeft gisteren wat anders gedaan: zand surfen, quad rijden, bezoek aan een township of gewandeld en gewinkeld.
Om 8.00 uur zijn we vertrokken. Het Poolse stel zit nu steeds achter ons. ( We moeten iedere dag één bank opschuiven) en ze praten de hele dag door met elkaar. Wat ze toch allemaal te bepraten hebben? Geen idee, want we verstaan het natuurlijk niet.
We reden weer langs de kust en stopten even bij een scheepswrak. Het was een vissersboot die in 2008 vanaf Walvisbaai naar India op weg was. Door de storm gestrand en het ligt nu voor de kust in de Atlantische oceaan weg te roesten maar is een rustplaats voor aalscholvers.
Na een uur rijden hadden we een sanitaire stop in Henties Bay. Een plaats langs de kust. Ik zag een huis met de naam “Lekker jaloers” . Nou, écht niet. Het is hier één grote zandbak en zo kaal als ik weet niet wat. Één voordeel: je hoeft geen zandbak te kopen voor je kinderen!

We hobbelen en bobbelen weer verder en de veiligheidsgordel om is echt geen overbodige luxe. Turbulentie in het vliegtuig hoeft straks voor Gerda geen probleem meer te zijn. Ze is dan al wat gewend!! Rond het middaguur werd de truck geparkeerd bij Spitzkoppe en bezochten we rotstekeningen. Deze zijn 4000 jaar oud en was toentertijd een vorm van communicatie.
Een olifant betekent b.v. geheugen, giraffe betekent lucht en neushoorn betekent water. Het was een warme wandeling zo op het heetst van de dag. Ik denk dat het zo ongeveer 40 graden was. De gids, hij heet Lazarus, had er geen last van.
Terug bij de truck had mama G. een broodje gezond klaargemaakt en ook Lazarus mocht mee eten. Alles wat over was kreeg hij mee. Je zou alleen daarom al geen tweede keer meer nemen zodat zulke mensen wat meer eten mee kunnen nemen.
Daarna reden we weer verder en het gehobbel was deze keer zó erg dat we elkaar niet meer konden verstaan. Zelfs de Polen hielden hun mond.
(Ik denk dat al mijn ingewanden nu niet meer op de plek zitten waar ze horen te zitten). Het was echt erg. Na een paar uur rijden hadden we weer een plaspauze bij een benzinestation in de middle of nowhere. Het water was hier door de droogte op rantsoen en we mochten de wc niet doortrekken of handen wassen. Gelukkig hebben we altijd een flesje hygiënische handgel in onze rugzak zitten. Je begrijpt niet hoe de mensen hier kunnen leven. We zijn ook even gestopt bij een marktje van Herero vrouwen. Dit is een bevolkingsgroep in Namibië. Deze zijn gekleed in mooi gekleurde jurken. Sommigen van onze groep hebben snoepjes uitgedeeld aan de kinderen. Ik had pepermuntjes bij me. Had ze speciaal van Susanne meegekregen om ze uit te delen. Nou, ze vielen in de smaak hoor. Iedere keer kregen we weer een klein, bedelend, handje onder onze neus geduwd. Een paar van hun moeders mochten van captain M. water tanken uit de watertank die onder onze truck hangt.

Om 18.00 arriveerden we bij de lodge in Khorixas. Hebben snel een douche genomen om daarna nog even te wandelen en wat te drinken voordat we om 20.00 gingen eten bij de truck. Deze is er helemaal op ingericht om alles mee te nemen wat we nodig hebben om te “kamperen”. Tafel, stoeltjes, gasstel, potten en pannen enz. Alles zit in vakken en achter deurtjes. Heel praktisch. Vanavond kregen we krootjes met gegratineerde aardappelen en snoek. Ja, mama G. had weer haar best gedaan.
Na het eten kwam er een zanggroep van de Damara stam zingen en dansen. Ze eindigden met het volkslied van Namibië en daarna zongen wij, als Nederlanders, óns volkslied. Het klonk best goed, al zeg ik het zelf. De Duitsers wilden het niet. Wij denken dat ze het niet wilden omdat ze het niet uit hun hoofd kenden.
Het was weer een gezellige avond.

Morgen naar de Himba’s. Deze mensen zijn bekend vanwege hun bijzondere uiterlijk. Himba vrouwen dragen weinig kleding. Als bescherming tegen de zon smeren ze zich in met een mengsel van geitenvet en oker. Daardoor hebben ze een rode huidskleur. Wij moeten donkere kleding aan want we kunnen vies worden. Wordt vervolgd.