Van Okavango Delta naar Nata

Ja hoor, vannacht nijlpaarden in het kamp gehoord. Ik kon niet goed slapen omdat we vanmorgen om 4.45 op moesten en we geen wekker hadden. De batterij van Arie zijn mobiel was leeg en er was geen stroom om op te laden. Dus ik was bang dat we het zouden verslapen. Voordeel: de nijlpaarden gehoord en op tijd wakker. Na het ontbijt zijn we om 6 uur weer op de boot gestapt om onze terugreis te aanvaarden. We werden door de manager uitgezwaaid. Na ongeveer 10 minuten varen stapten we over op de jeep en reden we weer over zandwegen door de bush bush naar het vliegveld. Het was weer flink gehobbel en gebobbel dus we waren meteen goed wakker. En weer geen olifant of ander wild dier gezien. Alleen maar koeien en heel veel ezels. We zagen wel sporen en verse poep maar ze hadden zich goed verstopt, denk ik. De afrikaanse bush is heel geschikt om dieren te verbergen. Wat je denkt te zien is er niet, en wat er wel is zie je niet. Bij het “vliegveld” aangekomen moesten we even wachten op de vliegtuigjes dus dat werd, zeker voor Gerda, weer even bushi bushi. Het vliegveld was gewoon een landingsbaan in de bush. Verder niets. En ja hoor, na een tijdje landden er twee vliegtuigjes. 2x 12 persoons. En wat stapte er uit het vliegtuig waar wij met ons vieren in zouden stappen???? Een heel jong mager grietje. Zij was de piloot!!!! Lachen!!! Voor Gerda maakte het geen verschil, al was het een bonk van een vent geweest. Eng blijft ze het vinden. Maar ook deze keer ging alles goed en landden we om 9 uur in Maun waar we warm werden verwelkomt door mama G., captain M. en Dominique. Zij hadden ons gemist. Nou, wij hen ook hoor. Het weerzien was ontroerend, hoe gek dat misschien ook klinkt.
We stapten weer in onze vertrouwde truck en begonnen aan de reis naar Nata. Een reis van ongeveer 230 km. Nog even langs de supermarkt om o.a. water in te slaan want we drinken wat af. Het is zó warm!! Het water verdampt bijna in de flesjes. Er blijkt dus een hittegolf te heersen: 45 graden!!! Na een paar uurtjes rijden kregen we weer een lunch bij de truck. Langs de weg, onder een boom. Heel gezellig weer. Er stond behoorlijk veel wind, wat de hitte wel wat dragelijker maakte, maar de sla waaide ván het broodje tonijnsalade en het zand waaide er ín.

Onderweg stopten we nog bij de, volgens mama G., “enige mannelijke” Baoab boom van heel zuidelijk Afrika. Drie maal raden waar je dat aan kon zien. Hij had een nogal bijzonder uitstulping wat alleen bij mannen voorkomt. Gerda moest dat eens van heel dichtbij bekijken en fotograferen. Ha ha. Deze boom was trouwens al 500 jaar oud. Het was wel even prettig om uit de truck te zijn want het was toch wel erg warm daar binnen. De ARKO blies alleen maar warme lucht. We hadden allemaal natte ruggen en konten maar door de warme wind buiten was alles in een minuut weer droog. Ook onze huid en haren zijn uitgedroogd. We blijven maar smeren maar veel helpt het niet.
Om ongeveer kwart voor vier arriveerden we bij een mooie lodge. We waren versleten. Toch stond er om 16.30 nog een gamedrive door de Makgadikgadi (Nata) Salt Pans op het programma. Dat is een natuurgebied. Ik had er eerlijk gezegd geen puf meer in maar Wim, Gerda en Arie wilden het wel doen en het is “samen uit, samen thuis” dus ben ik maar meegegaan. Achteraf was het wel bijzonder want we hebben honderden pelikanen gezien. In de regenperiode stromen de lagere gedeeltes van het gebied onder water maar nu was het er erg droog.

Het avondeten was weer gewoon bij de truck en daar haalde mama G. nog een geintje uit. Het is altijd : ladies first! Maar bij het toetje zei ze opeens: " men first!" De mannen verbaasd en één man van de groep zei nog: “she loves us more than before” en ze renden op de bak met het toetje af. De eerste haalde het deksel er af en………..er zat modder in!!! Die gezichten! Mama G. lag helemaal dubbel van het lachen, en dat kan ze goed en veel. Supergezellig.
Ik heb gevraagd waarom het altijd “ladies first “ is. Dat komt omdat de vrouwen in Botswana een belangrijke plek innemen. Zij worden gerespecteerd.

We hebben hier trouwens nog steeds geen wifi en weinig telefonisch bereik. Lastig! Willen graag de verslagen versturen maar goed....misschien morgen?