Van Ghanzi naar Maun

Gisterenavond zijn we gaan slapen met het licht aan. We zouden om 22.00 uur toch geen elektriciteit meer hebben. Nou, we waren zo moe dat we niet eens meer gemerkt hebben dat het licht uitging. Wél werd ik midden in de nacht wakker en besefte dat het licht uit was want het was toch donker!! Echt, zó donker heb ik nog nooit meegemaakt. Je kon geen hand voor ogen zien en het maakte niet uit of ik mijn ogen dicht deed of open. En stil!!! We sliepen met de ramen open en vanmorgen vroeg werden we wakker door zingende vogels. Ik kan wel zeggen dat het heel prettig is om zo wakker te worden. Wij waren een beetje bang dat we niet zo goed zouden slapen ivm alle ongedierte maar we hebben geslapen als een blok. Ook al heeft er een heel leger van spinnen door de kamer gelopen….wij hebben er in ieder geval niets van gemerkt.
Om 6.45 hebben we, na een koude douche in de buitenlucht (hadden geen warm water) en een kop thee of koffie, een wandeling gemaakt met drie mensen van de Bosjesmanstam en een gids/tolk. Zij lieten ons zien hoe zij gebruik maken van de natuur om te overleven en van kwalen te genezen. Interessant en soms ook grappig. Best leuk ook om zó vroeg door de natuur te lopen. De temperatuur was toen nog heerlijk. Na ongeveer een uur kwamen we terug bij de truck om te ontbijten en toen had mama G. pannenkoeken gebakken!!! Arie zijn dag kon niet beter beginnen. Ha ha. Daarna zijn we vertrokken richting Maun, spreek uit Maoen. Een rit van 350 kilometer. Onderweg gestopt om geld te pinnen. De munteenheid is hier Pula. Het is altijd even rekenen hoe of wat het waard is en hoeveel je op moet nemen/nodig zal hebben. Heel de groep hoor je rekenen en overleggen. (Altijd grappig om te merken dat we niet de enigen zijn met dat soort dingen.)
Veel verkeer was er niet onderweg en dat maakte het voor captain M. makkelijker om zomaar op de weg te stoppen en achteruit te rijden toen we opeen een gier in een boom zagen zitten met daarbij een vrouwtje op het nest. En met al die vogelaars in de truck moesten daar natuurlijk foto's van genomen worden. De weg was trouwens best goed te rijden ook al is het natuurlijk geen A15 ;-) . Alleen het laatste stuk ging over een zandweg en het was maar goed dat we niet vast bleven zitten anders hadden we nog kunnen duwen ook.
De lodge voor komende nacht ligt weer midden in de bush bush maar nu hebben we wél stroom. Na de lunch, aardappelsalade, sla en vissticks, waren we de hele middag vrij en konden we even lekker relaxen, verslagen versturen, vogels spotten en vast een kleine tas inpakken voor morgen. We gaan dan met een klein vliegtuigje, voor twee dagen, naar de Okavangodelta.

Nog even een weetje over de vlag van Botswana: het blauw staat voor de lucht en het water, het zwart/wit betekent dat verschillende rassen hier in harmonie met elkaar leven. Daarom is de zebra ook het nationale dier.

Straks dinner bij de truck. Ben benieuwd wat mama G. nu weer heeft gekookt. Zeker weten dat het weer lekker al zijn!