Sesriem, Namibwoestijn (dag 2)

Wat een mooie, luxe lodge hebben we hier!!

Zoals we al hadden verwacht moesten we vanmorgen weer vroeg het bed uit. Om 6 uur was het nl al verzamelen voor het ontbijt. Dus in het donker, met een zaklantaarn aan, van onze lodge naar de truck gelopen. Wat doet mama G. toch weer haar best! Ze had voor iedereen een eitje gebakken en brood geroosterd. De oudste dame van onze groep (70 jaar) had kleine pakjes hagelslag, vlokken en vruchtenhagelslag meegenomen en dat viel vooral bij de Duitsers erg in de smaak. Maar het woord “hagelslag” uitspreken was wat lastiger.
Als we gaan eten is het altijd: “Ladies first!”. Daarna mogen de heren, dan mama G. en Dominique en als laatste schept captain M. pas op. Gerda en ik denken dat dat zo geregeld is omdat, als de mannen eerst mogen opscheppen, er dan niets voor de vrouwen overblijft. Ha ha. Toch nog maar eens een keer vragen.

Om 6.45 vertrokken voor een rit van 69 km en we arriveerden om 8.10 bij Dune 45. Een prachtig gezicht. er liepen al mensen op de top. Wij popelden maar Gerda en ik moesten eerst nog even bushi bushi, maar dan op een toilet achter een rieten muurtje. Het is dat we zo nodig moesten want anders.......! Het was daar stinkie stinkie. Pffff.
Daarna op ons gemak begonnen aan de wandeling naar boven. We deden het op onze blote voeten want dat liep gewoon makkelijker in dat mulle zand. Ik had niet verwacht dat het zo’n hoog duin was ( 170 meter) en dat de richel waar we op naar boven moesten lopen zó smal zou zijn. Er waren toch wel een paar mensen uit de groep die het griezelig vonden maar uiteindelijk kwamen we allemaal boven aan! Jammer dat we de Nederlandse vlag niet hadden meegenomen want we waren best trots op ons zelf. Ik liep met de filmcamera dus alles is vastgelegd. Maar wat was het mooi daarboven. Wat kan een woestijn prachtig zijn. Het was zoveel mooier dan ik mij had voorgesteld. Al die kleurschakeringen! Omdat het nog niet echt zonnig was kwamen juist die kleuren zo mooi uit.
En toen moesten we natuurlijk ook weer naar beneden. Dat was een ervaring apart. Je gaat vanaf de zijkant naar beneden, dus je stapt van de smalle richel af en dan is het net of je aan het moonwalken bent. Alsof je in slow motion naar beneden danst. Je voelt je gewoon weer even kind.

Toen we weer bij de truck arriveerden stond de koffie klaar en Cobie, die mevrouw van de pakjes hagelslag, trakteerde er stroopwafels bij. Lekker!! Voor onze buitenlandse groepsgenoten was het de eerste keer dat ze een stroopwafel aten. Cobie had ze meegenomen om uit te delen na een bijzondere ervaring. Leuk hé?
Na de koffie zijn we met een safari jeep naar de Sossusvlei gereden. Nou ja....het was meer crossen. Rijden kun je het niet noemen, zo door het mulle zand. We moesten dichte schoenen aan en ons goed insmeren met zonnebrand. Verder weer een zonnebril en hoed of pet op. Aangekomen op de plaats van bestemming maakten we een mooie wandeling naar Deadvlei. Daar was het heel bijzonder. Deadvlei was ooit een oase, gevoed door de Oranjerivier. Doordat de wind de duinen verplaatste werd de oase afgesloten van de rivier en gingen de bomen dood. Die dode bomen staan er nu nog, op klei grond. Ik had het op de tv gezien en vond het er wat luguber uitzien. Maar in het echt is het heel mooi om te zien. En dan nog die oranje gekleurde duinen op de achtergrond……..Het is lastig om het op papier over te brengen hoe mooi een woestijn kan zijn. (ik val in herhaling, geloof ik ;-) ).

Na ongeveer anderhalf uur wandelen en foto's maken gingen we met de jeep weer terug naar de truck waar we, in de schaduw van een grote boom, lunchten (pasta met groenten en een sinaasappel) onder het toeziend oog van een paar oryxen. Ook wel spiesbokken genoemd. Prachtige beesten met lange horens.
Na de lunch naar Sesriem gereden waar we door een kloof hebben gewandeld. Die kloof is ontstaan na de ijstijd en is 3 km lang en 13 meter diep. Daarna terug naar de lodge waar we een paar uur de tijd hadden om te doen wat we wilden. Nou, dat was o.a. het zandvrij maken van onze schoenen en wassen van wat kleding. We hadden aardig wat van dat rode zand mee genomen! Ook was het weer even een "internetmoment" bij de bar. Het is voor Arie alleen behoorlijk lastig om deze verslagen te versturen. De verbinding op ons laptopje is wat traag waardoor het vaak lang duurt om verbinding te krijgen met wifi. Laat soms lang op zich wachten. Gelukkig gaat facebook bij Gerda wat sneller en die zet er dan ook foto’s op. Helaas wil dat bij ons verslag niet echt lukken. Wel nog even kunnen appen met het thuisfront. Bijzonder hoor: midden in de woestijn en dan toch wifi!!
Om 19.30 diner (gebakken aardappelen, salade en een heerlijk stukje vlees) en daarna kregen we een briefing over wat we morgen gaan doen en hoe vroeg we weer uit bed moeten komen. Deze mededeling houdt mama G. altijd als laatste want ze durft het bijna niet te zeggen: morgen om 6.20 ontbijt! Ok.....iets later dan vanmorgen dus. Ha, ha.

In de stikdonker terug naar de lodge. Het is een aardig stukje lopen en moeten echt een zaklamp bij ons hebben, maar wat een mooie sterrenhemel zie je dan!!!