Zondag 29 september, van Zanzibar naar Hoogvliet.

We zijn weer thuis!! Na een lange, lange reis.

Zoals ik zaterdag nog had geschreven vertrokken we ’s avonds om 23.30 uur met een busje richting vliegveld Zanzibar. Kwam het door de emotie van het afscheid van de vakantie óf was het gewoon de vermoeidheid die toesloeg, ik weet het niet maar het was erg stil tijdens die rit.

Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we bij het vliegveld aan en moesten we snel afscheid nemen van Caroline want zij mocht niet mee het vliegveld op. Zij ging snel met het busje naar huis. En terwijl wij nog druk bezig waren met inchecken enz. zal zij ondertussen lekker haar eigen bed zijn ingedoken. Dat inchecken was ook weer een dingetje w.b.t Zanzi. Bij de slagbomen werd ik al aangehouden. Of ik een bewijs had wat het was, ja duuuuuuuuuh dat ziet een kind nog wel, in ieder geval geen hippo, en of ik ook een bonnetje had. Nee dus. Maar Arie en ik hadden ineens zoiets van: je bekijkt het maar en zijn gewoon doorgelopen. Het was toch allemaal bluf van die man en misschien was hij blij dat hij die nacht iets had om over te zeuren. Breekt de nacht.
Het inchecken ging op zich goed alleen was Arie denk ik toch een beetje van slag want hij liet zijn rugzak staan bij de band waar de koffers en de handbagage door de scan gaan. Gelukkig dat Alex het had gezien en ons er op wees. Pfffff. Daarna langs de security en ja hoor………wéér werd ik tegengehouden. Zanzi mocht niet mee in de handbagage. Arie werd teruggestuurd naar de incheckbalie. Ik vreesde met grote vreze want oa Wim zei al dat Zanzi het niet zou overleven in het ruim van het vliegtuig als alle bagage daar in gegooid wordt. Ik weer naar de, overigens heel aardige, man van de security en zei dat ik bang was dat de giraffe beschadigd zou raken en dat het een geschenk was (leugentje om bestwil). Hij zei dat ik daar niet bang voor hoefde te zijn. Hakuma Matata. En hij kreeg gelijk want wie kwam daar weer aangelopen? Arie met……Zanzi die een mooi incheckbandje om zijn, ingepakte, nek had gekregen!!! We begrepen er niets meer van maar goed….hij mocht dus toch mee in de handbagage. De vertrekhal op vliegveld Zanzibar stelt niets voor. Het is gewoon een soort loods met overal losse electriciteitsdraden en tientallen airco’s die niet werken. Althans zo voelde het. Wij hebben daar dus 2 ½ uur gehangen. Ton had het zich makkelijk gemaakt en was gewoon op een paar van die banken gaan liggen. Sokken en schoenen uit, jas en tas onder zijn hoofd en slapen maar. Wim heeft hem wel op tijd wakker gemaakt met het idee dat als Ton op het laatste moment nog alles in orde moest maken hij in staat zou zijn weer iets te vergeten. Nou, dat gebeurde toch nog. Zitten we al in het vliegtuig moest Ton er weer uit want hij had zijn jas laten liggen!! Gelukkig had Björn de jas meegenomen. Ton moest er zelf erg om lachen.

Na ongeveer drie kwartier vliegen (het was toen 4.45) maakten we een tussenlanding op vliegveld Kilimanjaro maar mochten er niet uit. Er kwamen alleen maar mensen bij in. Dat dat zou gebeuren was Ton blijkbaar ontgaan want hij sprak de stewardess aan wat er aan de hand was en dat hij dat niet had verwacht en volgens mij dacht hij even dat hij in het verkeerde vliegtuig zat. Toen we weer waren opgestegen konden we nog net een blik werpen op de Kilimanjaro.
Naast mij, bij het raampje, zat in de, toch wat krappe Boeing 737, een vrouw die haar draai niet kon vinden. Eerst liet ze haar telefoon vallen en moest zich in allerlei bochten wringen om die telefoon weer te pakken zien te krijgen. Ze wilde wel slapen maar wist niet in welke houding. Zeer vermoeiend! Ik was blij toen ze eenmaal sliep maar zij gebruikte mijn arm als kussen en dat was een beetje lastig toen we een ontbijt kregen. Maar goed, met één arm eten ging ook wel. Gelukkig werd ze niet lang daarna wakker en heeft de rest van de reis, tot aan Istanbul, naar muziek zitten luisteren en kon ook daar niet bij stil blijven zitten. Maar goed dit was nog niet zo erg vergeleken met de vliegreis van Gerda van Istanbul naar Amsterdam. Zij zat voor een gezin met twee gillende kinderen die ook nog niet eens stil konden zitten. Gerda had die kinderen graag een fopspeen met brandewijn gegeven maar ja……..het waren moslims!

Ook op het vliegveld van Istanbul gaf Zanzi even problemen. Alles ging goed. We kwamen daar om 13.00 uur aan en hadden nu genoeg tussentijd om het vliegveld te bekijken en koffie te drinken voordat we overstapten in het vliegtuig richting Amsterdam. (Die tijd had Ton weer gebruikt om zijn fototoestel te laten liggen en, geluksvogel die hij was, hem ook weer terug te krijgen. Het was echt weer Tonmogelijk!!) Maar ook op dit vliegveld hadden we natuurlijk eerst weer een tassen controle. Geen probleem en ook Zanzi ging zonder probleem door de scan totdat ik verder wilde lopen. Aangehouden! De security keek naar de band om Zanzi zijn nek en vroeg waar ik vandaan kwam. Nou ja! Dat stond toch duidelijk op die inchecklabel maar misschien had hij zijn bril niet op dus ik zei dat we van Zanzibar kwamen. Werd er weer een andere dame bij gehaald en werd er, in een voor ons onverstaanbare taal, overleg gepleegd. Uiteindelijk mochten we toch door. Dat was de laatste hindernis voor ons laatste stuk van de reis. Nog ongeveer drie uur vliegen. We zaten nu in een Boeing 777 en wat was dat heerlijk groot en wat een massa mensen gingen daar in. Natuurlijk hebben al die mensen bagage bij zich en dat was te merken bij aankomst op Schiphol. We hebben erg lang op onze koffers moeten wachten. Er kwam geen eind aan die rij. Maar na lang gewacht te hebben en stil gezwegen toch eindelijk onze koffers gekregen. Daarna afscheid genomen van de rest van de groep en richting de uitgang waar Arie bij de douane Zanzi zoveel mogelijk uit het zicht hield. Je weet tenslotte maar nooit!!

Susanne, Alexander, Ylona en Martin stonden ons op te wachten. We waren blij ze allemaal weer te zien. En daarna kregen we nog een verrassing want toen wij weer thuis kwamen en de keukendeur open deden stonden daar in het donker Eva, Fenna, Christian en Ingrid stiekem op ons te wachten!! Dat was zó leuk!! Lekker allemaal even met elkaar wat gedronken en daarna hebben Arie en ik heerlijk zuurkool mét worst gegeten.

Na zo’n lange reisdag waren we natuurlijk versleten en we zijn dan ook niet lang daarna lekker ons eigen bed ingedoken.

Home sweet home!!!