Vrijdag 13 sep van Thomson Falls naar Lake Baringo

Het was een koude nacht vannacht maar daar was hier op gerekend. Dekbed en daar onder een deken en een laken. Nou dat dekbed hebben we maar aan de kant gelegd, dat was een beetje teveel van het goede.
Best lekker geslapen en het is iedere ochtend toch weer een verrassing of we kunnen douchen. Gisterenavond was er nog iets warm water maar vanmorgen was het dus helemaal niets. Sta je daar…..Het was ook een bijzondere constructie, heel die boiler, of wat het ook was. Toen ik gisteren de kraan in de douche open draaide kwam er in de andere ruimte water uit de wastafelkraan!!!! Vanmorgen dus wel water uit de douchekop maar koud. Ok…. Dan maar dat. En het was me toch koud vanmorgen! Komt natuurlijk door die hoogte. Het weer was prachtig, daar niet van.

Na het ontbijt om 8 vertrokken richting Rift Valley. Deze is 60.000 km lang en is 25 miljoen jaar geleden ontstaan door het verschuiven van de aardkorsten. Hij is nog steeds actief en schuift per jaar 1,5 á 2 cm op. Dus als het zo doorgaat scheidt over een paar miljoen jaar oost-Afrika van de rest van Arika af. Zo is Madagascar ook ooit van Afrika “afgebroken”. Kijk, zo leren we nog eens wat.

We zijn verder doorgereden naar Nakuru waar we o.a. euro’s omgewisseld hebben voor Keniaanse shillings. Na een lekker bakkie koffie doorgereden naar de evenaar. Zien onderweg sisal plantages/bomen waar ze van de gedroogde bladeren touw maken. Deze bomen worden ongeveerd 30 jaar oud en als ze gaan bloeien gaan ze dood. Vreemd hé? Deze laatbloeiers moeten het dus met de dood bekopen.

Bij de evenaar aangekomen moesten we natuurlijk op de foto en kregen we een demonstratie van het weglopende water. Op het noordelijk halfrond loopt het water met de klok mee weg door het putje, net als bij ons thuis, en een paar meter verder loopt het water, op het zuidelijk halfrond, tegen de klok in weg. Daarna liepen we precies op de evenaar en liep het water recht naar beneden weg. Heel apart om nu eens in het echt te zien waar we altijd wel over gehoord/gelezen hebben.
In de schaduw van de bomen bij de truck geluncht want het was ondertussen behoorlijk warm geworden. Ditmaal pastasalade met knakworst. Het smaakte weer heel goed. Het eten wat overbleef werd aan een paar bouwvakkers gegeven. Het wordt nooit weggegooid. Ondertussen zag Wim een Maribu, een Nimmerzat en een Cordon Bleu. Nee, dat is geen vlees maar een klein vogeltje met een blauwe buik.

En of dat nog niet genoeg was gingen we, aangekomen bij Lake Baringo, ook nog een Birdwalk maken. Omdat Wim de hele groep heeft aangestoken gingen we dus met z’n allen in een hitte van 41 graden, onder leiding van een gids, vogels spotten. Zelfs Ton ging mee en die loopt, ja ook dat nog, met een hernia. Hij lijkt de toren van Pisa wel, zo scheef loopt hij. Wim en de gids zagen 28 soorten, Gerda fotografeerde ze en wij liepen in hun kielzog ook foto’s te maken. Op een gegeven moment zagen Wim en de gids een nachtzwaluw op de grond zitten. Nou, hoe het mogelijk was begrijpen wij nog niet maar niemand zag hem verder. Wim heeft er zelf maar een foto van genomen want ook Gerda kreeg hem niet in haar vizier. We werden er pierewiet van en Wim ook want die probeerde ons maar steeds uit te duiden waar hij zat. Ik kreeg zelfs zijn verrekijker in mijn handen geduwd maar nóg zag ik hem niet. Arie heeft op goed geluk een paar foto’s gemaakt om later terug te kijken of die nachtzwaluw erop staat. Uiteindelijk zijn we er dichter naar toe gegaan en toen vloog hij op en zagen we hem. Zelfs Caroline was voor de eerste keer blij dat er een vogel weg vloog want ook zelfs zij zag hem niet. Zij maakt trouwens hele mooie natuurfoto’s voor aanzichtkaarten en boeken.

Versleten kwamen we om 18.30 terug bij de lodge aan en na een snelle douche zijn we gaan eten. Nog een praatje gehad van Caroline wat de dag van morgen ons gaat brengen en daarna lekker naar bed.